"Szklana pułapka" - część 1

Wpatrywałam się w niebo za oknem. Puszyste białe chmurki przesuwały się leniwie po błękitnym nieboskłonie.

Trzymałam w reku ołówek i bawiłam się nim. Miałam zaznaczać odpowiednie odpowiedzi na teście, jednak tak piękna pogoda odwróciła moja cała uwagę. Czułam się trochę senna i skołowana.

Zaczęłam myśleć o różnych głupotach. Chciałabym coś napisać, narysować. Odzwierciedlić mój obecny stan.

Jednakże odchrząknięcie profesora przywróciło moją świadomość na inny, poprawny tor. Odwróciłam wzrok od nieba i spojrzałam na test, który był już ostatnim w tym roku.

Zbliżały się wakacje, temperatury rosły, dni się dłużyły, wszyscy studenci planowali wyjazdy i imprezy.

Ja nie należałam do tej grupy. Chciałam spędzić wakacje z rodziną, której nie widziałam przez bardzo długo. Studiuję w Tokyo, rodzina mieszka nie tylko w Osace, ale i Busanie w Korei.

Przeczytałam cały arkusz i pozaznaczałam odpowiednie odpowiedzi. Ten test zawierał odpowiedzi tylko „ABC”, tak więc nawet najgorsze ofermy mogły zdać ten test.

Poprawiłam swoje kujonki i podniosłam rękę. Profesor wstał i podszedł do mnie.

Grzecznie oddałam mu kartkę, a ten prześledził ją wzrokiem i wskazał kciukiem na drzwi za sobą.

Spakowałam się i wstałam, kiedy przeszłam obok mężczyzny uśmiechnął się.

- Jak zawsze świetnie – szepnął i zgiął kartkę tak, abym zobaczyła czerwony napis „100%”.

Przytaknęłam lekko głową i opuściłam sale. Włożyłam słuchawki do uszu i zaczęłam słuchać swojego ulubionego rocka. Szłam powoli w kierunku biblioteki, lecz zatrzymałam się przed oknem i spojrzałam na niebo. Zaczęły pojawiać się gęste, ciemne chmury. Westchnęłam ciężko. Taka piękne pogoda diametralnie zmieniła się w ciągu zwyczajnych 10 minut.

Położyłam dłoń na klamce drzwi do biblioteki, kiedy poczułam, że komórka w kieszeni mojej bluzy wibruje. Wyciągnęłam ją i spojrzałam strasznie zdziwiona na wyświetlacz. Wyciągnęłam słuchawki z uszu.

- Jin? - mruknęłam i odsunęłam się od drzwi.

Podeszłam do okna i przez chwilę wahałam się czy odebrać. W końcu odebrałam.

- Moshimoshi? - odezwałam się.

- Cześć malutka! - roześmiał się.

- Dare? - zapytałam, gdyż ten głos nie należał do mojego kuzyna.

Usłyszałam krótką przekomarzankę i kłótnie o komórkę między kilkoma osobami. Nie zdziwiło mnie nawet to, że rozmawiali w języku koreańskim.

- Jin chciałby cię zaprosić na wakacje do nas … - usłyszałam dosyć miły głos, który szybko zamilkł.

- Wybacz, one-chan. Sami debile mnie otaczają – w końcu usłyszałam głos swojego kuzyna.

- A ty niby nie jesteś debilem? - zachichotałam.

- No dobra masz mnie, siostrzyczko – zaśmiał się.

Razem z Jinem spędziłam dzieciństwo, jednakże moi rodzice przeprowadzili się z Seoulu do Osaki. Traktowaliśmy się jak rodzeństwo od samego początku. Zawsze razem, obietnica że nigdy się nie rozstaniemy została złamana kiedy wyjechałam.

- W takim razie, mam się tylko przywitać i rozłączyć? Skoro to tylko żart twoich kolegów? - zapytałam.

- W sumie to nie żart. O której kończysz dzisiaj zajęcia? - zapytał i słyszałam, że reszta chłopaków śmieje się z niego.

- Mam teraz godzinę przerwy, potem jeszcze 1,5 godziny, więc tak około 14. - powiedziałam.

- 16:05 obecność obowiązkowa na placu przed szkołą! - krzyknęli jednocześnie, aż upuściłam komórkę.

- Idioci – mruknęłam i przykucnęłam.

Zabrałam telefon do ręki, na szczęście nic mu się nie stało. Połączenie dalej było aktywne, więc przyłożyłam sobie ponownie go do ucha i wyprostowałam się.

- Przepraszam, komórka mi wypadła – usprawiedliwiłam się. - Czy wy macie jakieś szemrane plany co do mnie?

- Nie, nic z tych rzeczy one-chan! - próbował się bronić.

- Jin, znam Cię jak nikt inny – westchnęłam. - Wybacz mam jeszcze dzisiaj jeden egzamin, czy tam test. Jak zwą tak zwą. Musze jeszcze się pouczyć. Do zobaczenia – rozłączyłam się.

Westchnęłam zrezygnowana, chowając komórkę i zamknęłam oczy.

- Co on znowu kombinuje? - powiedziałam do siebie.

Otwarłam oczy i weszłam w końcu do biblioteki.

Uczyłam się w bibliotece dłużej niż planowałam. Pozbierałam notatki z geografii i połowa spadła mi na podłogę.

- Oj – usłyszałam za sobą.

Odwróciłam się i zobaczyłam wysokiego ciemnowłosego Koreańczyka. Wyglądał na trochę zdziwionego, aczkolwiek zaczął mi pomagać.

- Gamsa – powiedziałam.

Zaśmiał się i podał mi arkusze. Kiedy złapałam je, poczułam, że opuszkami palców dotknęłam jego dłoni.

Podniosłam głowę znad kartek i spojrzałam prosto w oczy nieznajomego. Poczułam wypieki na twarzy i szybko zabrałam to co moje, zabrałam rzeczy i opuściłam pomieszczenie.

Chłopak uśmiechał się jak idiota, lecz było miłe z jego strony, że mi pomógł. Założyłam kosmyk włosów zza ucho i uśmiechnęłam się idąc szybko na zajęcia.

Kiedy chciałam otworzyć drzwi na salę, przeprosić za swoje spóŸźnienie profesorkę i wytrzymać dociekliwe spojrzenia pozostałych studentów.

Położyłam dłoń na klamce i nagle usłyszałam swoje imię. Odwróciłam się w stronę profesora z historii i opuściłam rękę.

- Yuki pozwolisz ze mną dobrze? - powiedział.

- Ale je mam jeszcze zajęcia z profesor Nishino – powiedziałam zdziwiona.

- Spokojnie – machnął ręką.

Coś od kilku dni dziwnie zachowuje się profesor.

- Poczekaj chwilę.

Profesor wszedł na salę i widziałam przez uchylone drzwi, że rozmawia z panią Nishino, która przytakuje mu i uśmiecha się zalotnie.

Przez całą sale słyszałam „uuu” od uczniów. Fakt, faktem. Profesor Matsuyama miało około trzydziestkę na karku i bajerował uczennice nawet o tym nie wiedząc. Chyba coś między nimi było.

Nauczyciel wrócił i uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Pójdziemy do mojego gabinetu, żeby omówić twój wynik – wyjaśnił.

- Dobrze – przytaknęłam.

Ruszyłam za nauczycielem do jego gabinetu.

Otworzył mi drzwi i wpuścił jako pierwszą. Weszłam i poczułam, że dostałam e-mail na komórkę.

- Siadaj proszę – powiedział mężczyzna i wskazał na fotel przed biurkiem.

Usiadłam grzecznie, lecz profesor podszedł do mnie i złapał mnie za kosmyk włosów.

Miałam długie blond włosy, które sięgały mi prawie do krzyży. Poczułam, że się czerwienię i uderzyłam profesora w rękę. Odsunęłam się pod okno i włożyłam rękę do kieszeni, gdzie szybko wybrałam poprzedni numer, z którym rozmawiałam.

- Słuchaj, Yuki. Jesteś piękną, mądrą kobietą, której zależy na zaliczeniu na tego roku – powiedział i dopiero teraz zrozumiałam w jakiej sytuacji się znalazłam.

- Pan zwariował! - krzyknęłam.

- Spokojnie, Yuki-chan. Nie musisz krzyczeć, przecież nikt cię tu nie usłyszy – ciągnął.

Podbiegłam do drzwi i próbowałam je odtworzyć, lecz były zamknięte.

- Szlag! - syknęłam.

- Spokojnie, zabawimy się... a później zobaczymy czy nie powtórzymy tego – powiedział i zaczął się zbliżać do mnie.

- Nie! Jin, pomocy! - krzyknęłam.

- Yuki, gdzie jesteś?! - usłyszałam z telefonu, ponieważ włączyłam głośnik.

- Gabinet profesora Matsuyamy! - krzyknęłam.

- Nawet twój chłopak cię nie obroni! - warknął i złapał mnie za nadgarstek, po czym rzucił na ziemię.

Komórka wyleciała mi z kieszeni i słyszałam swoje imię, lecz profesor wyłączył go całkowicie.

Mężczyzna próbował się do mnie dobrać, próbując rozpiąć mi białe spodenki. Broniłam się, lecz nic mi się nie udawało.

- Moja mała śnieżynka – szepnął mi do ucha.

Krzyknęłam na całe gardło, lecz później profesor zasłonił moje usta dłonią, a drugą złapał za nadgarstki. Zaczął mnie całować po szyi, potem po obojczykach.

Byłam przerażona, kiedy usłyszałam kroki przed drzwiami.

- To tutaj! - usłyszałam głos za drzwiami.

- Ciii – powiedział profesor.

Zacisnęłam mocno powieki i ugryzłam go w rękę.

- Ty zgniła suko! - wrzasnął i uderzył mnie otwartą dłonią w policzek.

Wstał ze mnie i zaczął mnie kopać po brzuchu. Nagle drzwi zostały wywarzone, a ja zwijałam cię z bólu na podłodze.

- Yuki! - usłyszałam głos swojego kuzyna.

Jin podbiegł do mnie i posadził.

- One-chan, wszystko dobrze?! - klepał mnie po policzku.

- Boli.. - mruknęłam i trzymałam się mocno za brzuch.

- Zaraz cię stąd zabiorę – powiedział i przytulił.

Otwarłam oczy i zobaczyłam, że profesora przycisnęło do ziemi kilkoro chłopaków. Włącznie z moim kuzynem było ich sześciu.

- Idziemy, zaraz przyjdzie ochrona, a policja już jedzie – powiedział Jin i pomógł mi stać.

- Ehem...

Nie potrafiłam nic innego powiedzieć. Chciałam się obudzić z tego całego koszmaru.

Poczułam, że kręci mi się w głównie i nie potrafiłam ustać na nogach. Ciemnowłosy zawołał jednego z kolegów i pomógł mi opuścić pomieszczenie. Niestety, kiedy szliśmy przez korytarz poczułam, że strasznie boli mnie żebro. Kręciło mi się tak strasznie w głowie, że po kilku krokach dalej upadłam na ziemię i straciłam przytomność.

Obudziłam się całkowicie zdezorientowana. Wszędzie waliła mi biel po oczach. Przecież jak tak mocno świecą ci białe ściany, meble i światło to, to się nie da inaczej opisać.

Zacisnęłam mocno powieki i otwarłam po chwili siadając. W końcu nic tak nie raziło. Pierwsza myśl jaka do mnie dotarła to, ta że jestem w szpitalu.

- Mówiłem ci, abyś nie szedł do tej biblioteki! - usłyszałam głos za drzwi.

- Wybacz, hyung ale znasz mnie! Nie potrafię wysiedzieć na miejscu! - tłumaczył się drugi.

- Jeszcze raz Hoseok, a wtedy inaczej pogadamy – zagroził mu.

Wstałam i podeszłam powoli do drzwi. Otwarłam je i zobaczyłam zdziwionego kuzyna oraz tego gościa z biblioteki.

- Jesteście oboje po tych samych pieniądzach – prychnęłam. - Spać nie dajecie.

- Wybacz one-chan – powiedział Jin.

- A to kto – wskazałam na drugiego chłopaka.

- To jest...

- Nazywam się Jung Hoseok, tancerze z BTS – wykonał piruet i uśmiechnął się szeroko.

- Rozumiem. Jeszcze raz dziękuję za pomoc w bibliotece – powiedziałam i skłoniłam lekko głowę.

- Nie ma za co – powiedział.

- Coś ty zrobił?! - wrzasnął kuzyn. - J-HOPE! Nagrabiłeś sobie!

Zaczęłam się śmiać.

- Możemy iść do domu? - zapytałam, kiedy przestałam się śmiać.

- Tak, wszystkie badania Ci zrobili, więc tak – zamyślił się Jin.

Weszłam do sali po rzeczy i założyłam w końcu buty.

- Tylko my nie wracamy do domu w Osace. Wracamy do Seoulu – oznajmił mi krewniak.

- Że co?! - zdziwiłam się i torba spadła mi z łóżka na ziemię.

- Tak. Masz wakacje i zabieram cię do siebie, a raczej do naszego dormu – wyjaśnił.

Zasłoniłam dłonią oczy i westchnęłam ciężko.

- Tylko mi nie mów, że jesteś …

- Nic z tych rzeczy! Jestem wokalistą w jednym zespole i wszyscy razem mieszkamy! - bronił się.

- Bo dobrze...

Zabrałam rzeczy i podeszłam do chłopaka.

- Możemy iść – oznajmiłam śmiejąc się.

Kiedy opuściłam szpital w towarzystwie kuzyna i jego przyjaciela, zauważyłam pozostałą piątkę, która uratowała mnie w gabinecie tego zboczeńca.

- Yo! Jak się czujesz? - zawołał jeden w ciemnych okularach i z dużym uśmiechem na twarzy.

- W miarę – mruknęłam.

- To tak. To jest Namjoon, zwany RapMon. Yoongi, zwany SUGA. Taehyung, zwany V oraz Jeongguk i Jimin – przedstawił wszystkich po kolei.

- Zaraz – pokręciłam głową i wskazałam na Jeongguka. - Gdzieś słyszałam. Jin przez telefon zawał cię Kooki?

- Brawo, trafiłaś – zaśmiał się.

-To zbieramy się. Za godzinę mamy samolot – oznajmił Namjoon.

- Jak to teraz?!

- Nie przejmuj się. Przyjaciółka cię spakowała – powiedział Hoseok, kładąc mi dłoń na ramieniu.

Kuzynek od razu spojrzał na niego z rządzą mordu. Zaczęłam się śmiać.

Jeśli mam wierzyć na słowo, to mam spędzić z tymi debilami całe wakacje? O matko, ratuj mnie...

Poznanie takiej zgrai, doprowadzi chyba do załamania nerwowego.

Następna część jeszcze w tym miesiącu.